Herb i wiersze

Nasz Herb:

Nasze zdjęcia i wiersze:

Forest

Nawet jeśli czas zniszczy wszystko,

a z watahy nie zostanie nic,

odejdziemy, a w sercach będzie czysto,

ważne tylko,by tu być.

Yoshike

Księżyc wielki wysoko na niebie
rozjaśnia znów nocą ludzkie sny,
a na wysokiej skale w potrzebie
wilk stary do księżyca pieśń swoją wył

 Mara

Ja Mara się zwę
Partnera naleźć chcę
bliskości bardzo mi brak
Daje się to w znak.
Wygłupiać się lubię
Czasem się w swych myślach gubię
Lecz uprzejmość i odpowiedzialność to drugie imię moje
Wyzwań się nie boję
Lubię innych poznawać
Jeśli mnie nie lubisz to już twoja sprawa
Ja się staram być dla każdego miła
Chodź nieraz z samotności do księżyca wyłam.

Niall 

 Niall to imie me
w Forest zakochałem się!
Duszę jej porwano
Lecz nadziei nie zabrano
Wciąż wierzę że ją uratuję
Na przyszłe spotkanie serce się raduje
Przeszłość ma jest smutna
przyszłość... oby nie nudna!
W watasze tej bezpiecznie się czuję
Bo tu przyjaźń króluje.

Forest

Nigdy nie trać wiary w siebie,

a poczujesz się jak w niebie,

do szczęścia nie potrzeba wiele,

poczuj to na własnym ciele.

miłość się ulatnia,

nie pozwól uciec jej,

bo nadzieja umiera ostatnia,

nie da się żyć bez niej.

Nigdy nie trać wiary w swe marzenia bo jeśli tego na prawdę chcesz,kiedyś się spełnią.  

Forest

Stary wilk siedzi w lesie,
siedzi w ciemności bezkresie,
Samotny i stary,
to jakieś mary,
Zabrały rodzinę,
jak na pustynię,
teraz zabrali i jego,
zabrali go,z niczego,
już siedzi w ciemnej klatce,
jak w pułapce,
wygląda z za krat,
teraz inaczej widzi już świat,
klatka upadła,
on zraniony,
pokuśtykał do rzeki,
potok krwi utworzony,
oto sen kaleki,
upadł już bez sił w łapach,
poczuł ten ostry zapach,
zapach krwi,
znany mi,
i zamyka swe oczy już na zawsze,
i powraca do rodziny patrze,
zamyka się krąg cichego bólu,
przychodzi zapach z ulu,
ten słodki zapach nieziemski,
tak,to niebo,
i ten widok niebieski,
już nie stoi ledwo,
z rodziną pozostał,
król miłości powstał...

Forest

W lesie,w ciemności,

siedzi wilk.

W sercu jego,smutek gości,

stracił kogoś.

Po policzku łza spływa,

już nikt jej nie wzywa.

Nie ma ciepłego głosu,

pocieszającego w złych chwilach losu.

Nie ma miłego objęcia,

razem,szczęścia wzięcia.

Teraz łeb podnosi,

w sercu żałobę nosi.

Ciche wycie wydobywa się z pyska,

delikatna muzyka.

I nagle szczęściem tryska,

nie wsiąka,jak w miskach.

I znów dwie dusze złączone,

objęciem osaczone.

Pojawia się duch,

zaczyna się ruch,

i zabiera ze sobą nieszczęsną wilczycę.

Jak znów szczęśliwe są widzę.

Teraz łeb w łeb,

siostra z siostrą,

razem pozostaną,

razem dorosną.

Inne wilki również mogą pisać wiersze